martinis

Dlaczego nie przyznać
Miłosz Czesław

BAL

Dopóki nie wiadomo jeszcze nic pewnego,

bo brak sygnałów, które by dobiegły,

dopóki Ziemia wciąż jeszcze nie taka

jak do tej pory bliższe i dalsze planety,

dopóki ani widu ani słychu

o innych trawach zaszczycanych wiatrem,

o innych drzewach ukoronowanych,

innych zwierzętach udowodnionych jak nasze,

dopóki nie ma echa, oprócz tubylczego,

które by potrafiło mówić sylabami,

dopóki żadnych nowin

o lepszych albo gorszych gdzieś mozartach,

platonach czy edisonach,

dopóki nasze zbrodnie

rywalizować mogą tylko między sobą,

dopóki nasza dobroć

na razie do niczyjej jeszcze nie podobna

i wyjątkowa nawet w niedoskonałości,

dopóki nasze głowy pełne złudzeń,

uchodzą za jedyne głowy pełne złudzeń,

dopóki tylko z naszych jak dotąd podniebień

wzbijają się wniebogłosy-

czujmy się gośćmi w tutejszej remizie

osobliwymi i wyróżnionymi,

tańczmy do taktu miejscowej kapeli

i niech się nam wydaje,

że to bal nad bale. (...)

Wisława Szymborska

Notatka

Życie- jedyny sposób,

żeby obrastać liśćmi,

łapać oddech na piasku,

wzlatywać na skrzydłach;

być psem,

albo głaskać go po ciepłej sierści;

odróżniać ból

od wszystkiego, co nim nie jest;

mieścić się w wydarzeniach,

podziewać w widokach,

poszukiwać najmniejszej między omyłkami.

Wyjątkowa okazja,

żeby przez chwilę pamiętać,

o czym się rozmawiało

przy zgaszonej lampie;

i żeby raz przynajmniej

potknąć się o kamień,

zmoknąć na którymś deszczu,

zgubić klucze w trawie;

i wodzić wzrokiem za iskrą na wietrze;

i bez ustanku czegoś ważnego

nie wiedzieć.

W. Szymborska "Zmysł udziału"

"Jakże podobna ta wiosna uczucia

Do zmiennych blasków

w kwietniowym lazurze:

Gdy w jednej chwili niebo pełne słońca,

W następnej-

całe niknie w czarnej chmurze!"

"DWAJ PANOWIE Z WERONY"

Zdumienie

Czemu w zanadto jednej osobie?

Tej a nie innej? I co tu robię?

W dzień co jest wtorkiem? W domu nie gnieździe?

W skórze nie łusce? Z twarzą nie liściem?

Dlaczego tylko raz osobiście?

Właśnie na ziemi? Przy małej gwieździe?

Po tylu erach nieobecności?

Za wszystkie czasy i wszystkie glony?

Za jamochłony i nieboskłony?

Akurat teraz? Do krwi i kości?

Sama u siebie z sobą? Czemu

nie obok ani sto mil stąd,

nie wczoraj, ani sto lat temu

siedzę i patrzę w ciemny kąt

-tak jak z wzniesionym nagle łbem

patrzy warczące zwane psem?